Ernst von Salomon, το αριστοκρατικό μέλος των Freikorps: ο εξόριστος, ο απαγορευμένος καταστροφέας των πάντων, o εχθρός του σύγχρονου πολιτισμού.

Ο Ernst von Salomon ήταν ο παρίας, αυτός ο εξόριστος, καταστροφέας των πάντων, αφοσιωμένος στην περιθωριοποίηση που  περπάτησε στα ερείπια από μάχη σε μάχη και πρόθυμος να καταστρέψει ακόμη και τον εαυτό του για να λιθοβολήσει τον σύγχρονο πολιτισμό. Κρεμασμένος στους κόλπους μιας παράλογης, καταστροφικής, αρρενωπής, αισθητικής, ηρωικής Kultur, ο von Salomon χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την «Zivilisation», με την παρακμή της  ορθολογικής και εγωιστικής αστικής τάξης, με επίκεντρο το συμφέρον του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία που παρακμάζει.  

Ο Ernst von Salomon γεννήθηκε στο Κίελο της Γερμανίας το 1902, από μια οικογένεια μακρινής γαλλο-γερμανικής αριστοκρατικής καταγωγής. Μετά από αρκετές σχολικές αποτυχίες, ο πατέρας του τον μύησε σε μια στρατιωτική καριέρα. Ο νεαρός Ernst κοίταξε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με έκπληξη, για να ενταχθεί στα Freikorps το 1919. Όπως ο Junger , έτσι και αυτός ερμήνευσε τη φιγούρα της σύγχρονης εποχής ενάντια στην νεωτερικότητα του εικοστού αιώνα. Ενάντια στην  δημοκρατία των συμφερότων, αυτή της Βαϊμάρης, ενάντια τα σύμφωνα των Βερσαλλιών και τις αξίες της αστικής Gestalt (αστική ασφάλεια , κοινωνικός έλεγχος, εμπορικό πνεύμα, οπορτουνισμός), η ζωή του von Salomon σημαδεύτηκε εξ ολοκλήρου από μια ιεραρχική-στρατιωτική αντίληψη, πάντα πολιτικοποιημένη, με στόχο την αντιπαράθεση και σε σύγκρουση εναντίον του οικοδεσπότη, εκείνου που αρνείται την ταυτότητα του άλλου. Στα Freikorps ο  von Salomon υπέστη τη γοητεία της βίας, που έγινε κατανοητή ως μια ερωτική και αισθητική παρόρμηση και σε αυτές τις παραστρατιωτικές και παράτυπες πολιτοφυλακές αναζητούσε τη λύτρωση του, την εκδίκηση του γερμανικού πνεύματος ενάντια στην «προδότρια» δημοκρατία. 

Το 1922 καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση για τη δολοφονία του τότε υπουργού Εξωτερικών Walter Rathenau, αλλά εξέτισε μόνο λίγους μήνες από την ποινή του. Η εμπειρία του στα Freikorps, δημοσιεύτηκε στο περίφημο έργο του “Die Geächteten” (τα Απαγορευμένα), ένα ιστορικό και υπαρξιακό έπος των «στρατιωτών της τύχης» που οφείλουν  την αγριότητά τους στον εμφύλιο πόλεμο που σημάδεψε την αρχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, πρωταγωνιστές πρώτα της σκληρής καταστολής κατά την οποία δολοφονήθηκαν η Rosa Luxemburg και ο Karl Liebknecht και τέλος της μακροχρόνιας τρομοκρατικής υπόθεσης που κορυφώνεται με τη δολοφονία του υπουργού Rathenau. Είναι ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για την κατανόηση της ευρωπαϊκής ιστορίας που προετοίμασε τον εθνικοσοσιαλισμό και ταυτόχρονα, ένα μυθιστόρημα τρομακτικά επίκαιρο, αυτής της αισθητικής της βίας που είναι η βάση κάθε επανάστασης. Από τα “Απαγορευμένα” λοιπόν, προκύπτει σε ένα αυτοβιογραφικό κλειδί, το τρομερά βίαιο όραμα της πολιτικής και του πολέμου. Αυτές φαίνεται να είναι οι μόνες περιπτώσεις ικανές να απομακρύνουν τον σύγχρονο άνθρωπο από την αστική τάξη, να τον θέσουν πριν από την ακραία πράξη, την ολοκληρωτική αυτοθυσία, που αποκαλύπτει μια ιεράρχηση της κοινωνίας με βάση ένα αριστοκρατικό κριτήριο, ανώτερη από την αστική οικονομική αναλογία που διατάσσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τη νομισματική αρχή. 

Το έργο αυτό περιφρονεί τον αστό, τη μικρότητά του, τη μικροπρέπειά του, την οικονομική του αξία ως ομογενοποιητική δύναμη ικανή να εντάξει όλη την πραγματικότητα στη μορφή της. Στο βιβλιο “Überlegungen eines Unpolitischen” του Thomas Mann προτείνεται η ίδια δυναμική της σύγκρουσης στην οποία συμμετέχει ο δικός μας αιρετικός: «βαθιά κουλτούρα ενάντια στον επιφανειακό πολιτισμό, οργανική κοινότητα έναντι της μηχανικής κοινωνίας, ήρωες εναντίον εμπόρων, αίσθημα ενάντια στον συναισθηματισμό, αρετή έναντι του λογαριασμού». Εν ολίγοις, ο von Salomon  κατάλαβε ότι ο πόλεμος που διεξήγαγαν τα Freikorps (συχνά εκμεταλλευόμενα για δημοκρατικούς σκοπούς) και οι συγκρούσεις μεταξύ εθνικιστών και κομμουνιστών, αποδείχθηκαν λειτουργικές για την αποκρυστάλλωση της αστικής τάξης, που τώρα κυριαρχεί. Αποστασιοποιήθηκε επίσης από την άνοδο του Χίτλερ στην καγκελαρία το 1933 και από τον εθνικοσοσιαλισμό, τον οποίο το βιβλίο του θεωρεί ως συμβιβαστική εκπόρευση της αστικής ιδεολογίας. Ο Von Salomon κατέληξε στους καταλόγους των επαναστατών που αντιτάχθηκαν στο Τρίτο Ράιχ. 

Εν τω μεταξύ, η προσοχή του είχε στραφεί για αρκετό καιρό στον αγροτικό κόσμο και αυτό φαίνεται σε όλες τις αντιφιλελεύθερες ενεργειές του, για την προμοντέρνα, προκαπιταλιστική ανθρωπολογία της οποίας ήταν ο φορέας. Οι δεσμοί χώματος και αίματος αντικατέστησαν τους αστικούς εμπορικούς δεσμούς. Ο κόσμος των αγροτών ήταν μια δεξαμενή με ιστορίες, παραδόσεις, τελετουργίες, χρήσεις, έθιμα και ήταν οντολογικά αντίθετος με την πόλη, επενδυμένος από τους μύθους της προόδου, της τεχνολογίας, έδρα της διαφθοράς. Το αγροτικό σύμπαν ήταν το σημείο επαφής μεταξύ των εθνικιστικών πρωτοποριών και των κομμουνιστών, ωστόσο, αναπόφευκτα το NSDAP ήταν πιο ικανό να κολακέψει τα αντικαπιταλιστικά αισθήματα των αγροτών, σε μια σύγκρουση με το αστικό κράτος και τη γραφειοκρατία του, που πρότεινε ιδέες σαφείς και απλοποιημένες. Ο αναρχισμός του αγροτικού κινήματος (Landvolkbewegung) που δομήθηκε μεταξύ 1928 και 1933, αφού φαινόταν ότι ήταν η δύναμή του, ήταν στην πραγματικότητα η αιτία για την ένταξη πολλών στον Εθνικοσοσιαλισμό. Ο von Salomon , αφού τάχθηκε δίπλα στο κίνημα, το παρακολούθησε απογοητευμένος να συμβιβάζεται, υποστηρίζοντας την ασυμβατότητα μεταξύ των επαναστατικών φιλοδοξιών και της αγροτικής ουσίας. 

Επιστρέφοντας στο Βερολίνο, συνελήφθη για τις ανατρεπτικές του δραστηριότητες στη γερμανική ύπαιθρο και άρχισε να ενδιαφέρεται για τις εθνικο-μπολσεβίκικες θέσεις. Μόλις απελευθερώθηκε, δημιούργησε έναν ανεξάρτητο χώρο για τον εαυτό του και όλη την εθνικοσοσιαλιστική περίοδο αφιέρωσε τον εαυτό του στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο και έγραψε δοκίμια, μυθιστορήματα και σενάρια. Αιώνια αντίθετα στο ρεύμα και αιώνια ηττημένος, μεγάλωσε σε στρατιωτική καριέρα και στη συνέχεια κατέληξε να γράφει σενάρια για αντιμιλιταριστικές ταινίες, ήταν υποστηρικτής του Hitler όταν ήταν άγνωστος και μετά αντιναζιστής μόλις ο Furher ήρθε στην εξουσία. Κατάφερε να προστατεύσει την Εβραία σύζυγό του καθ’ όλη τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ και στη συνέχεια συνελήφθη και κακομεταχειρίστηκε από τα αμερικανικά στρατεύματα το 1945.  Σε μια συνέντευξη που άφησε λίγο πριν το θάνατό του το 1972, έκλεισε έτσι: «Ήμουν αρκετά τυχερός να ζήσω μια τρομερά τρελή και παθιασμένη εποχή, αλλά μη μου ζητήσετε να δω τη ζωή για κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα: μια φάρσα».