Ο Arthur Moeller van den Bruck ήταν ένα από τα υψηλότερα ιδεολογικά μυαλά που αποτέλεσαν την ευρωπαϊκή προσπάθεια διαφυγής από τις αντιφάσεις και τις καταστροφές της νεωτερικότητας. Ήταν ένας από τους πρώτους που πολιτικοποίησε την ανησυχία του πολιτισμού μας μπροστά στην παγκόσμια επιβεβαίωση του φιλελευθερισμού και την άνοδο της νέας αντι-Ευρώπης, καθώς η Αμερική εισβάλλοντας κατέστρεψε κάθε τομέα πολιτικό, πολιτισμικό, κοινωνικό και θεσμικό στην Ευρώπη. Εξ ου και ένας σαφής διαχωρισμός της έννοιας της Δύσης από αυτή της Ευρώπης. Η απόρριψη της καπιταλιστικής Δύσης και της βίαιης αντιλαϊκής της μετατόπισης, έμελλε να οδηγήσει πάνω σε μια ευθεία γραμμή προς μια επανάσταση των ευρωπαϊκών λαών, στην αναζωογόνηση τους, στην επανεκκίνηση τους ως πραγματικές οργανικές δημοκρατίες του λαού.
Όπως πολλές άλλες ιδιοφυΐες των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, έτσι και ο Moeller είδε αμέσως ξεκάθαρα αυτό που πολλοί από τους σύγχρονούς μας εξακολουθούν να αδυνατούν να διακρίνουν: την καταστροφικότητα του φιλελευθερισμού, τη θανάσιμη αρρώστια των καπιταλιστικών τεχνοκρατιών, τη βασική εξαπάτηση που έδωσε και δίνει υπόσταση σε εκείνο το κέντρο της παγκόσμιας αποσύνθεσης, που ήταν ήδη τότε οι ΗΠΑ. Μια ψεύτικη δημοκρατία, μια αυτοκρατορία του Χρηματιστηρίου, μια ελευθερία ίσως, αλλά μόνο για την κυριαρχία των επιχειρηματικών αιρέσεων. Με μια λέξη για όποιον είχε μάτια να δει, ήταν προφανές ότι ένα φιλελεύθερο τέχνασμα επρόκειτο να ρίξει τον ιστό εξουσίας του, τον οποίο διαχειρίζονταν αποεθνικοποιημένες και απάτριδες μειονότητες, στους λαούς. Έγραψε ο Moeller στο έργο του “Τρίτο Ράιχ”, το πιο διάσημο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1923: «Η έκκληση προς τον λαό εξυπηρετεί τη φιλελεύθερη κοινωνία μόνο για να αισθάνεται εξουσιοδοτημένος να ασκήσει τη θέλησή της. Ο φιλελεύθερος έχει χρησιμοποιήσει και διαδώσει το σύνθημα της δημοκρατίας για να υπερασπιστεί τα προνόμιά του χρησιμοποιώντας τις μάζες».
Σαφέστατο λοιπόν! Πριν από ογδόντα χρόνια, και με πολύ μεγαλύτερο βάθος πολιτικής ανάλυσης από τη σημερινή λεγόμενη μη παγκοσμιοποίηση, υπήρχε κάποιος που πέτυχε πλήρως τον πολιτικό στόχο, σηματοδοτώντας με δύναμη τι είδους σκουληκιού, διαβρώνει τον πολιτισμό μας από μέσα… πολύ πιο ξεκάθαρα από πολλούς «αριστερούς», αλλά και πολλούς «δεξιούς» … τότε όπως και τώρα, ανταγωνιστές κατ’ όνομα αλλά συνένοχοι σε όλα! Ο πολιτικός σχεδιασμός του Moeller ήταν ακριβής. Μια εγκαθίδρυση ενός συντηρητικού σοσιαλισμού, οικοδόμηση μιας κοινότητας αλληλεγγύης που χαρακτηρίζεται έντονα από εθνικές αξίες και έλευση μιας «ελιτιστικής και οργανικής δημοκρατίας». Όλα αυτά ενσωματωμένα σε ένα πλαίσιο ανάκτησης του παγκόσμιου ρόλου της Ευρώπης, ρίχνοντας μια ματιά συμπάθειας προς τη Ρωσία, της οποίας ο Moeller έκρινε ότι ο μπολσεβικισμός πιθανό να στραφεί αργά ή γρήγορα σε έναν υγιή σοσιαλιστικό εθνικισμό. Ο ίδιος Moeller από τη νεότητά του ήταν θαυμαστής της ρωσικής κουλτούρας και του Dostoewskij ειδικότερα. Αυτή ήταν η γενική προσέγγιση αυτού του κινήματος “Jungkonservativen” που ήταν μέρος του τεράστιου γαλαξία της Συντηρητικής Επανάστασης, της δυναμικής γερμανικής απάντησης στην ήττα του 1918 και στις παγίδες της σύγχρονης κοσμοπολίτικης τεχνοκρατίας, από την οποία τελικά διαμορφώθηκε η εθνικοσοσιαλιστική ανατροπή.
Το απόλυτο νόημα του ιδεολογικού μηνύματος του Moeller είναι διπλό και τo βιβλίο του Giuseppe Balistreri, «Filosofia della konservative Revolution: Arthur Moeller van den Bruck», μας διαφωτίζει σημαντικά. Αφενός έχουμε την καταγγελία της κυριαρχίας της οικονομίας επί της πολιτικής, για το οποίο στη Δύση όπως έγραψε ο Moeller, «η στροφή της προσοχής στην διακύμανση των χρημάτων έχει αντικαταστήσει την καθημερινή προσευχή». Αφετέρου έχουμε μια πολύ ισχυρή ώθηση για την ανάκαμψη του έθνους, για να στηριχτεί σε εκείνο τον σύγχρονο αντικοινοβουλευτικό κορπορατισμό στον οποίο ο Γερμανός συγγραφέας έβλεπε την αληθινή εκπροσώπηση του λαού, την αληθινή συμμετοχή στην «εργατική κοινότητα». Ο Moeller είχε την ικανότητα να αφυπνίσει ένα ιδεολογικό σύστημα – τον αντιμαρξιστικό σοσιαλισμό – και να το τοποθετήσει δίπλα στον όρο “έθνος- αξία”, έτσι ώστε να παρουσιάσει στις μάζες, έκπληκτες από τη διπλή επίθεση του μπολσεβικισμού και του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού, ένα πολιτικό μοντέλο που ενώ από τη μια πλευρά είχε σκοπό να ανανεώσει την κοινωνία, από την άλλη έδειξε ότι ήθελε να το κάνει χωρίς να καταστρέψει την κληρονομιά του πολιτισμού, της κοινωνικότητας και της κοινοτικής παράδοσης που η Ευρώπη είχε χτίσει με αγώνες επί αιώνες. Όλα αυτά περιλήφθηκαν από τον όρο “Τρίτο Ράιχ”, μια πολιτική επίκληση που έφερε επίσης μέσα της μια επιθυμία για ηθική αναγέννηση, για θρησκευτική εκδίκηση στον υλισμό και που έκρυβε το αρχαίο όνειρο του “μιλλενιαλισμού”.
Από τον Gioacchino da Fiore (Ιταλός ηγούμενος, θεολόγος και φιλόσοφος, 1130 – 1202) και μετά, το «τρίτο βασίλειο» σήμαινε προσδοκία, όχι μόνο θρησκευτική αλλά και πολιτική, ενός κόσμου που επιτέλους ήταν δίκαιος, οπότε ήταν μύθος. Και ο Moeller επανερμήνευσε αυτόν τον μύθο σε ένα ιδεολογικό κλειδί, κάνοντάς τον διαθέσιμο στις μάζες. Το «Τρίτο Ράιχ» είναι ένας «Σορελιανός» μύθος. Αυτός ο «Σορελιανός» μύθος της ενεργοποίησης του λαού οργανώθηκε τελικά πολιτικά από τον εθνικοσοσιαλισμό, ο οποίος αν και δεν συμπίπτει με τον ελιτισμό και την «απολιτικότητα» της Συντηρητικής Επανάστασης, μετέφρασε τα θεωρητικά του αιτήματα σε πολιτικές αποφάσεις, μετατρέποντας την πολιτιστική ιδεολογία σε καθημερινή μαζική πολιτική.
Φυσικά ο συντηρητισμός του Moeller, ο σχεδιασμός του για μια κοινωνία «των τάξεων» σύμφωνα με μια συντηρητική εταιρική αντίληψη, ήταν μέρος μιας γερμανικής παράδοσης – αυτή του Körperschaft, της «κοινότητας των κοινωνικών τάξεων» – που υπήρχε από τον Πρωσικό 19ο αιώνα. Και όμως η καινοτομία του “Τρίτου Ράιχ” του Moeller, συνίσταται στο συνδυασμό αυτής της παράδοσης με τις ανάγκες της σύγχρονης μαζικής κοινωνίας. Σε αυτό το σημείο ο παλιός συντηρητισμός επρόκειτο να γίνει ο νέος σοσιαλισμός. Αυτός ο σοσιαλισμός, συνοψίζοντας την αντίληψη του Moeller, «θα αποκαταστήσει την εθνική δημοκρατία γερμανικού τύπου, διώχνοντας τον φιλελευθερισμό, τον κοινοβουλευτισμό και το κομματικό σύστημα, θα δημιουργήσει το “Volksgemeischaft “ (εθνική κοινότητα) που θα συγκροτηθεί σύμφωνα με την ιδέα της άρθρωσης από τάξεις και εταιρείες και θα σταθεί σύμφωνα με το Führergedanke» (σκέψη του ηγέτη)».
Ο στοχαστής είχε καταλάβει ότι η προσπάθεια μιας μικρής μειοψηφίας φιλελεύθερων διεθνιστών να οδηγήσει τα έθνη να εξαφανιστούν στην «παγκοσμιότητα», απαντήθηκε με τη γέννηση ενός σοσιαλισμού των λαών.
Σαμουράι της Δύσης 
Σχολιάστε