Ένας από τους μεγάλους «προφήτες», μάλλον οραματιστές, της ενωμένης Ευρώπης ήταν ο Jean Thiriart. Το όραμα του, ήταν μια Ευρώπη από το Δουβλίνο μέχρι το Βλαδιβοστόκ, ενώ ο ίδιος ήταν αυταρχικός, ακτιβιστής, αντιιμπεριαλιστής, κοινοτιστής. Η επαναστατική μοίρα ενός Μεγάλου Έθνους: η περιβόητη Ευρασία. Οι διατριβές του ανακαλύπτονται ξανά σήμερα και η έννοια της Ευρασίας, που μπορεί να φαίνεται στους περισσότερους ως απόλυτη καινοτομία, ήταν στην πραγματικότητα ήδη παρούσα στα γραπτά του μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ή λίγο πριν από αυτήν. Πιστεύω όμως ότι ήταν ήδη μια πιθανότητα που είχε ήδη ληφθεί υπόψη, ακόμη και κατά τα χρόνια της έντονης πολιτικής μαχητικότητας του κινήματος «Jeune Europe” όπως έγραφε τότε στο έργο του “Το μεγάλο Έθνος” :«Σε έναν πιο μακρινό χρόνο, τα σύνορα της Ευρώπης θα περάσουν αναμφίβολα από το Βλαδιβοστόκ, αφού πιστεύουμε ότι το ένστικτο της διατήρησης θα κερδίσει τελικά τις ιδεολογίες και ότι εκείνη την ημέρα η Ρωσία θα χρειαστεί τους Ευρωπαίους για να ανακόψουν την κίτρινη παλίρροια». Τα μόνα εμπόδια εκείνη την εποχή ήταν ο σοβιετικός ιμπεριαλισμός και ο λενινιστικός- μαρξιστικός δογματισμός, που ξεπεράστηκαν τριάντα χρόνια αργότερα, αλλά όχι εντελώς όπως βλέπουμε σήμερα!
Η έννοια της Ευρώπης στον Thiriart, αποκτά εξαρχής ένα επαναστατικό νόημα. Ήταν μια συνειδητοποίηση στην οποία καλούνταν όλοι οι αληθινοί Ευρωπαίοι επαναστάτες: ο μόνος αντικειμενικός και παγκόσμιος εχθρός θεωρούνταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Στο άρθρο του «Η Ευρώπη ως κράτος και η Ευρώπη ως έθνος», πραγματεύεται το θέμα που δεν είναι καθόλου δευτερεύον και είναι σχετικό με αυτό που θα ειπωθεί αργότερα, δηλαδή της ανεξαρτησίας της Ευρώπης – και συνεπώς της Ευρασίας που συζητάν αρκετοί σήμερα – από τον έλεγχο των ΗΠΑ σε ηπειρωτικό έδαφος. Διαβάζουμε από το κείμενο αυτό : «Η επίσημη Ευρώπη δεν μπορεί να εδραιωθεί γιατί είναι συνδεδεμένη με τη ρητή αντίφαση της δημιουργίας ενός έθνους, που ήδη αναγνωρίζει τον εαυτό του από την αρχή, ως εξαρτώμενο από ένα άλλο». Ένα θέμα πιο επίκαιρο από ποτέ, όπως και η πολιτική διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας. Ποιος αμφιβάλλει σήμερα για την υποταγή των ελίτ των Βρυξελλών στα υπερπόντια συμφέροντα και εκείνα του χρήματος; Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι απαραίτητο να ξαναβρούμε, να αναθεωρήσουμε και να ενημερώσουμε το έργο του Jean Thiriart, αλλά με μια προσεχτική μελέτη στο θέμα της Ρωσίας.
Από όσα ειπώθηκαν παραπάνω, το συμπέρασμα είναι ότι η Ευρώπη έχει το καθήκον να αναλάβει δράση κατά των ΗΠΑ. Άλλωστε το τονίζει ιδιαίτερα και ο ΄ίδιος. Γιατί όσοι πιστεύουν ότι το αμερικανικό μοντέλο έπρεπε να εισαχθεί – όπως και έγινε – στην ήπειρό μας, ενεργεί ενάντια στα συμφέροντά μας και υπέρ εκείνων που δεν εισέβαλαν στο έδαφός μας από το 1945 για το καλό μας, αλλά για να πετύχουν το δικό τους μακροπρόθεσμο πολιτικό, οικονομικό και πάνω από όλα, γεωπολιτικό στόχο. Και εξ ου και η ηχηρή του πρόταση: «Όποιος συνεργάζεται με τους Αμερικανούς είναι προδότης της Ευρώπης». Ωστόσο, ο Thiriart γνώριζε καλά τους κινδύνους που ενυπάρχουν στη ριζοσπαστική αντίθεση με τις ΗΠΑ και είχε πει: «Ένα έθνος σφυρηλατείται στον αγώνα και μετριάζεται με αίμα. Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι αλλά πρέπει να τους αναλάβουμε». Ο Thiriart προτείνει λοιπόν μια ένοπλη απελευθερωτική δράση από τον κατακτητή των ΗΠΑ. «Ένας Ευρωπαίος επαναστάτης πρέπει τώρα να εξετάσει ως υπόθεση εργασίας, έναν πιθανό εξεγερτικό ένοπλο αγώνα ενάντια στον Αμερικανό κατακτητή». Από την άλλη, δεν αντιπροσωπεύει κάτι καινούργιο σαν σκέψη, διότι το έργο συγκρότησης “Ευρωπαϊκών Ταξιαρχιών”, υπήρξε αλλά που λόγω διαφόρων απρόοπτων δεν είδε ποτέ φως. Ήδη το 1967 έγραφε: «Στο πλαίσιο μιας πλανητικής δράσης ενάντια στους σφετερισμούς του ιμπεριαλισμού των Ηνωμένων Πολιτειών, δηλαδή στο πλαίσιο μιας τετραηπειρωτικής δράσης κατά της Ουάσιγκτον, είναι απαραίτητο να εξεταστεί μια ευρωπαϊκή στρατιωτική παρουσία η οποία προς το παρόν, στην ίδια την Ευρώπη, είναι πρόωρη. Αλλά αυτή η στρατιωτική παρουσία μπορεί και πρέπει να εδραιωθεί σε άλλα θέατρα επιχειρήσεων, στη Νότια Αμερική, στην Εγγύς Ανατολή. Πρέπει να είμαστε σε θέση να μάθουμε πως δουλεύει αυτό στη Βολιβία ή την Κολομβία πριν κάνουμε το ίδιο στην Ευρώπη». Επομένως μια επαναστατική Ευρώπη, κατανοητή ως μια ήπειρος ενωμένη σε πλήρη αντίθεση με την φιλελεύθερη-καπιταλιστική ηγεμονία των ΗΠΑ. Και είναι επίσης αναγκαίο να διευκρινιστεί ότι στην προσέγγιση προς την Ανατολή, η Ευρώπη ως Έθνος δεν ήταν τίποτα άλλο από τη δυνητική Ευρασία, για την οποία συζητάνε αρκετοί τόσο πολύ σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1992 εμφανίστηκε ένα άρθρο του Thiriart με τον τίτλο, ο οποίος αργότερα έγινε διάσημος και ένα αποτελεσματικό σύνθημα της εποχής: «η Ευρώπη μέχρι το Βλαδιβοστόκ», που περιγράφει σε γενικές γραμμές ποια πρέπει να είναι η μορφή της νέας Ευρώπης, αυτή που κάποιοι σήμερα την ονομάζουν Ευρασία. Σχεδόν δεκάδες χρόνια μετά την ελπίδα για το σχηματισμό μιας Ευρώπης από τη “Βρέστη στο Βουκουρέστι”, ο Thiriart παρουσιάζεται ξανά με μια προκλητική, διεγερτική και άκρως φουτουριστική πρόταση: Η Ευρώπη από το Δουβλίνο στο Βλαδιβοστόκ.
Η ανάγκη για τη διαμόρφωση ενός ένοπλου ηπειρωτικού χώρου ξεκινά από ένα πολύ συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, από το οποίο ο Thiriart αντλεί τα συμπεράσματά του: την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, κυρίως λόγω της θεωρητικής ανεπάρκειας της μαρξιστικής κρατικής έννοιας. Ασύλληπτη και απαράδεκτη για τον Thiriart είναι η μαρξιστική – αναρχική ιδέα της εξαφάνισης του κράτους και η επίσημη αποδοχή των ανεξάρτητων δημοκρατιών από τον Lenin. Με λίγα λόγια, τα θεμέλια της σοβιετικής κατασκευής ήταν ήδη σάπια. Ένα τεράστιο ηπειρωτικό κράτος όπως η ΕΣΣΔ, δεν μπορεί να αντέξει εάν υπάρχουν περιφερειακές, φεντεραλιστικές ή άλλες διαιρέσεις εντός του, έστω και τυπικές. Οι λεγόμενοι σοβιετικοί «δορυφόροι», σήμερα έχουν γίνει ως επί το πλείστον υποτελείς της αμερικανικής ισχύος και σε μικρότερο βαθμό ανεξάρτητα κράτη. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ επέτρεπε τότε στον Βέλγο γεωπολιτικό, να επεκτείνει τις θεωρίες του στην τεράστια ανατολική μάζα, που θεωρείται ως η φυσική ολοκλήρωση της Ευρώπης μέχρι το Βουκουρέστι, για το οποίο μιλήσαμε. Κατά τη σύλληψη του ηπειρωτικού κράτους, του “Μεγάλου Έθνους”, του “Imperium”, ο Thiriart εμπνέεται από μια παλαιά φράση του αββά Sieyes, την οποία αναφέρει στο έργο του : «Μόνο το Έθνος είναι κυρίαρχο. Το Έθνος δεν έχει τάξεις, ούτε ομάδες. Η κυριαρχία δεν μπορεί να διαιρεθεί ή να μεταδοθεί». Δεδομένου όμως ότι αυτό είναι ένα όραμα των Ιακωβίνων για το Κράτος, δηλώνει ότι πρέπει να είναι κοσμικό και καμία πτυχή της ιδιωτικής σφαίρας, του “Dominium” του Κυρίαρχου, δεν πρέπει να παρεμβαίνει στις υποθέσεις της κοινωνίας. Το ηπειρωτικό έθνος, η Ευρασία του αύριο, στο όραμα του Thiriart, πρέπει να είναι ένα πολιτικό κράτος, ένα ανοιχτό και διευρυνόμενο σύστημα, που ορίζεται ως εξής: «Το πολιτικό κράτος αντιπροσωπεύει την έκφραση της βούλησης των ελεύθερων ανθρώπων για ένα συλλογικό μέλλον. Το πολιτικό κράτος επιτρέπει στα άτομα να διατηρούν την προσωπική τους ατομικότητα μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας». Ο Thiriart πραγματεύεται ένα ενιαίο κράτος ευρωπαϊκών εθνών, καθαρισμένο από ομοσπονδιακές και αυτόνομες θεωρίες. Πρέπει να θεωρείται ΑΔΙΑΙΡΕΤΟ.
Ακριβώς λίγο πριν χρησιμοποιήσαμε τους όρους “Imperium” και “Dominium” που χρησιμοποιούνται εκτενώς από τον Thiriart, για να περιγράψει τις δύο σφαίρες του πολιτικού που πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά τη δόμηση της Ευρώπης-ηπείρου. Το “Imperium” αντιπροσωπεύει μια ενωμένη Ευρώπη, εντός της οποίας δεν μπορούν να υπάρχουν διαιρέσεις ή μειονότητες. Αντιπροσωπεύει μια κοινοτική ενότητα ανθρώπων. Μόνο ένα ισχυρό “Imperium” – αφού όπως θα πει αλλού, είναι η εξουσία που εγγυάται την ελευθερία – δυναμικό και αδίστακτο στην επίτευξη των στόχων του, θα έχει μέλλον. Και επομένως θα είναι απαραίτητο για ένα κράτος που θέλει να είναι ανεξάρτητο, να είναι επαρκώς οπλισμένο και για να είναι δυνατό αυτό, θα πρέπει να επιτευχθεί επαρκής βαθμός δημογραφικής, οικονομικής και βιομηχανικής ανάπτυξης και κυρίως να είναι αυταρχικό, όσον αφορά τις πρώτες ύλες: «Ο στρατός είναι δημοφιλής και ενσωματωμένος. Αυτός ο στρατός θα υποταχθεί πλήρως στην πολιτική εξουσία». Ο Thiriart θα μιλήσει επίσης για την ελεύθερη κινητικότητα των εργαζομένων εντός του Μεγάλου Έθνους και για ένα ενιαίο νόμισμα για ολόκληρη την επικράτεια. Ο κοινοτισμός του τονώνει την ελεύθερη επιχείρηση και τον ανταγωνισμό μεταξύ μικρών παραγωγών, μεταξύ εταιρειών με μικρό αριθμό εργαζομένων, ενώ παρέχει κρατικό έλεγχο σε εταιρείες με αρκετά υψηλό όγκο απασχόλησης. Είναι ένα σύστημα «μεταβλητής γεωμετρίας», ενδιάμεσο μεταξύ του βιομηχανικού καπιταλισμού και του κλασικού σοσιαλισμού. Στην ουσία είναι δουλειά του καθενός για το καλό του καθενός, ακόμη και με μια ορισμένη αυτονομία που παρέχεται σε ιδιωτικά θέματα και προσωπικά συμφέροντα. Αλλού θα παραδεχτεί τη σημασία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, γιατί ριζώνει τον άνθρωπο.
Το “Dominium” τώρα, αντιπροσωπεύει αντίθετα την ιδιωτική σφαίρα, το άτομο με τις προσωπικές, οικείες ιδιαιτερότητες και ανάγκες του. Κάθε ελευθερία που δεν βλάπτει την ενότητα και τη σταθερότητα του ‘Imperium”, είναι επομένως εγγυημένη στην ιδιωτική σφαίρα. Το θέμα της θρησκείας και η επιρροή της στις κρατικές υποθέσεις, είναι πολύ κοντά στην καρδιά του Thiriart. Όπως ήδη αναφέρθηκε, συλλαμβάνει το κοσμικό και κοινοτικό κράτος στο έθιμο των Ιακωβίνο-Μπολσεβίκων. Η θρησκεία αντιπροσωπεύει μια ιδιωτική δραστηριότητα που για κανένα λόγο δεν πρέπει να επηρεάζει την κοινωνική, δημόσια σφαίρα και μας λέει: «Στο κοσμικό “Imperium” της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών, η ελευθερία της θρησκευτικής ομολογίας θα επιτρέπεται, στο πλαίσιο του “Dominium” και θα καταστέλλεται ανηλεώς, στην πρώτη προσπάθεια να παρέμβει στην περιοχή αρμοδιοτήτων του “Imperium”».
«Αν η Συντήριση είναι το αντίθετο της παράδοσης που είναι επαναστατική, η Ανατροπή, όπως όλα τα επαναστατικά φαινόμενα του σύγχρονου κόσμου, είναι μια επανάσταση του αντίθετου σημείου, μια Αντεπανάσταση, πάντα με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Αυτή ακριβώς τη στιγμή που ισχυρίζεται ότι καταστρέφει τις μορφές του παρόντος, το κάνει στο όνομα και το σημάδι της νεωτερικότητας, ως ψυχική και πνευματική κατηγορία. Η ανατροπή τείνει να ανατρέψει τις μορφές του παρελθόντος, για να διατηρήσει την ουσία του παρόντος, δηλαδή τον αντιπαραδοσιακό μοντερνισμό, προσπαθώντας έτσι να σταματήσει την αληθινή επαναστατική διαδικασία που κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει έναν νέο. Εν ολίγοις, είναι μια άλλη μορφή Συντήρησης. Στον σύγχρονο κόσμο, στο τέλος ενός κύκλου, κάθε καταστροφή του παρελθόντος και του παρόντος είναι προπαρασκευαστική για την ολοκλήρωση του ίδιου του ιστορικού κύκλου». Οι σκέψεις του Jean Thiriart μας εισάγουν στις μελλοντικές προοπτικές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η δυνητική Ευρασία, μια ήπειρος στην πραγματικότητα υπό πολιορκία ακόμη και πριν από τη δημιουργία της, αντιπροσωπεύει επομένως την καταστροφή κάθε παρελθόντος και παρόντος αγκυροβολημένου στους πρόσκαιρους κανόνες της νεωτερικότητας. Μια υπέρβαση κάθε έντεχνα δημιουργημένης αντίθεσης, η απόρριψη της παραμορφωμένης προοπτικής της «σύγκρουσης των πολιτισμών», αλλά πάνω από όλα ταύτιση του μοναδικού Εχθρού: «Τα κίνητρα και οι στόχοι μπορεί να διαφέρουν, αλλά ο Εχθρός είναι μοναδικός και ξεπερνά κάθε ιδεολογικό ή πολιτικό εμπόδιο. Μόνο αυτοί που σκέφτονται έτσι είναι αληθινοί επαναστάτες, ανεξάρτητα από την επανάσταση που έχουν στο μυαλό τους. Είναι η θεωρητικοποίηση δύο μετώπων και πολλών χαρακωμάτων».
Η σκέψη του Thiriart ήταν αρκετά φουτουριστική θα έλεγα. Με τα τότε δεδομένα πίστεψε σε κάτι ώριμο για την Ευρώπη, αλλά σίγουρα δεν μπορούσε και να ξέρει ότι στην μετέπειτα ΕΣΣΔ, θα άλλαζαν οι εμφανίσεις, αλλά όχι η ουσία. Εμείς κρατάμε αυτό, ότι η Επανάσταση στο ζώδιο της Παράδοσης για την Ευρασία και κατά συνέπεια, για ολόκληρη τη Γη, θα πραγματοποιηθεί μέσω μιας πνευματικής, πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής ηπειρωτικής ένωσης όλων των ανθρώπων από το Ρέικιαβικ έως το Βλαδιβοστόκ, από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό. Μόνο με την επαναστατική απελευθέρωση όλων των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων ανθρώπων της Γης θα είναι η κάθαρση που θα μας οδηγήσει στη νέα αυγή, στον νέο κύκλο ευημερίας και φωτός.
Σαμουράι της Δύσης 
Σχολιάστε