Ο Ιερός Πόλεμος του Johann von Leers

Το παρακάτω άρθρο, είναι σε μετάφραση από ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Ιταλού φιλοσόφου Claudio Mutti και αφορά την περιπετειώδη ζωή ενός Γερμανού διανοούμενου πριν, κατά την διάρκεια και μετά την λήξη του Β παγκοσμίου πολέμου. Καλή ανάγνωση :

«Δεν μπορούμε πλέον να αναβάλουμε έναν διαλογισμό για το γεγονός ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια επιλογή που αφορά την πνευματική ζωή της Γερμανίας: είτε να αρχίσουμε να αφήσουμε τις ριζωμένες δυνάμεις και τους αυθεντικούς παιδαγωγούς να ρέουν ξανά προς αυτήν, είτε να την εγκαταλείψουμε οριστικά στον αυξανόμενο Ιουδαϊσμό.»

Martin Heidegger

Ο καθηγητής von Leers πέθανε το 1965, σε ηλικία εξήντα τριών ετών. Γεννημένος στις 25 Ιανουαρίου 1902 στο Vietlübbe του Mecklenburg, ο Johann (Johannes) von Leers σπούδασε στα πανεπιστήμια του Kiel, του Βερολίνου και του Rostock. Απέκτησε διδακτορικό στη Νομική, αλλά ακολούθησε και γλωσσολογικές σπουδές, ασχολούμενος ιδιαίτερα με τις σλαβικές σπουδές. Σπούδασε ρωσικά και πολωνικά, αλλά και γίντις, ακόμη και ουγγρικά και ιαπωνικά και όπως πολλοί άλλοι Γερμανοί διανοούμενοι της γενιάς του, έγραφε άπταιστα στα λατινικά. Επομένως, ο Ernst Jünger δεν έκανε λάθος όταν τον όρισε ως «γλωσσική ιδιοφυΐα».Η σύζυγός του, η Gesine Schmaltz , την οποία παντρεύτηκε το 1932, ήταν γραμματέας του Herman Wirth, του πολυμαθή μελετητή, ολλανδικής καταγωγής, που «μέσα από ένα πολύ επίπονη φιλολογική, ανθρωπογεωλογική, μυθολογική και συμβολική έρυενα» με το μνημειώδες έργο “Der Aufgang der Menschheit”, είχε γίνει υποστηρικτής της λεγόμενης «πολικής» θεωρίας, τοποθετώντας την αρχική πατρίδα της καθαρής «Σκανδιναβικής-Ατλαντικής» φυλής στην Αρκτική και στη μυθική Ατλαντίδα του Πλάτωνα και είχε υποστηρίξει τη θέση της ύπαρξης ενός καθαρού ηλιακού μονοθεϊσμού που χρονολογείται από γύρω στο 15.000 π.Χ.

Μια διατριβή, αυτή του “Urmonotheismus”, η οποία ουσιαστικά συνέπεσε με όσα ειπώθηκαν κυρίως από τον René Guénon. Σύμφωνα με τον Wirth, ο ίδιος ο Χριστιανισμός προήλθε από αυτόν τον αρχικό σκανδιναβικό μονοθεϊσμό, ο οποίος σχηματίστηκε από την παράδοση που διατηρήθηκε σε μια «ατλαντική» ομάδα από τη Γαλιλαία, μια χώρα πλούσια σε ίχνη ηλιακού μεγαλιθικού πολιτισμού. Οι von Leers και Wirth δέχθηκαν σκληρές κριτικές για τις θεωρίες τους, αλλά ο Evola απέδωσε δικαιοσύνη ο οποίος, αναφερόμενος απευθείας στο βιβλίο του von Leers το “Geschichte auf rassischer Grundlage”, συνόψισε τις απόψεις του von Leers και του Wirth με τους ακόλουθους όρους: «Ο Von Leers γράφει ότι η προηγούμενη εποχή του φιλελευθερισμού και του επιστημονισμού χαρακτηριζόταν από τρεις θεμελιώδεις ιδέες: την ισότητα της ανθρώπινης φυλής, την σκανδιναβική βαρβαρότητα και τη προέλευση κάθε πολιτισμού από την Ανατολή και τέλος την εβραϊκή καταγωγή του μονοθεϊσμού. Αυτές οι τρεις ιδέες στον ρατσιστικό κύκλο που οδηγεί στο Wirth, καταρρίπτονται ή ανατρέπονται ως εξής: πρώτον, η ανθρωπότητα διαφοροποιείται σε πολύ διακριτές φυλές. Δεύτερον, ο πολιτισμός δεν προήλθε από την Ανατολή, αλλά από τον Βορρά και τρίτον, όχι οι Εβραίοι, αλλά οι Σκανδιναβοί θα γνώριζαν, απείρως νωρίτερα, μια ανώτερη θρησκεία μονοθεϊστικού τύπου». Ένα όραμα πολύ παρόμοιο με αυτόν τον ηλιακό “Urmonotheismus» θα υιοθετήσει και μια γυναίκα και είναι η καλεσμένη του von Leers στην Αίγυπτο: η συγγραφέας Maximiani Portas, με το ψευδώνυμο Savitri Devi Mukherjee. Ο υποτιθέμενος «ειδωλολατρικός αποκρυφισμός» του κύκλου του Wirth, ανακλήθηκε από κάποιον μελετητή, για να δώσει μια εξήγηση των ευρασιατικών προσανατολισμών του von Leers. Προσανατολισμοί που θα εκδηλωθούν ιδιαίτερα όταν ο τελευταίος, θα τραβήξει επάνω του βαριά πειθαρχικά μέτρα, αφού θα καταδικάσει την έναρξη της ‘Επιχείρησης Barbarossa”, ενώπιον των φοιτητών του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, προβλέποντας την αποτυχία της. Στην πραγματικότητα οι θέσεις του von Leers σχετικά με τις σχέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία, συνέπιπταν απόλυτα με το γεωπολιτικό δόγμα που εξέθεσε ένας επιστήμονας, ο Karl Haushofer, με τον οποίο βρισκόταν σε επαφή και ο οποίος, όπως και αυτός, ήταν ειδικός στην Ιαπωνική ιστορία και πολιτισμό. Ο τελευταίος ήταν υποστηρικτής της συμμαχίας των ευρασιατικών ηπειρωτικών δυνάμεων (Γερμανία και Ρωσία) με την Ιαπωνική Αυτοκρατορία, ενάντια στη βρετανική και αμερικανική θαλασσοκρατία.

Μέχρι το 1928, ο Johann von Leers ήταν ακόλουθος του Υπουργείου Εξωτερικών του Ράιχ και άφησε την υπηρεσία το 1929, για να ενταχθεί στο NSDAP. Στη συνέχεια άρχισε να συνεργάζεται με το “Der Angriff” και στη συνέχεια, έχοντας έρθει σε επαφή με τον Goebbels, έγινε αρχισυντάκτης του περιοδικού “Unser Wille und Weg. Monatsblatt der Reichspropagandaleitung der NSDAP”, που έβγαινε στο Μόναχο από τον Ιανουάριο 1931 έως Νοέμβριο 1941. Έχοντας μετακομίσει το ζεύγος von Leers από το Μόναχο στο Βερολίνο το 1933, έγινε συντάκτης του περιοδικού “Nordische Welt”, του μηνιαίου οργάνου της «Εταιρείας Γερμανικής Πρωτοϊστορίας και Προϊστορίας» υπό την προεδρία του Herman Wirth. Και ήταν ο von Leers που σύστησε τον συγγραφέα του “Der Aufgang” στον Heinrich Himmler, ο οποίος το 1935 θα ήταν μεταξύ των ιδρυτών του “Ahnenerbe” και θα είχε διευθύνει το τμήμα των μελετών για τη γραφή και τα προϊστορικά σύμβολα μέχρι το 1938. Ο von Leers ήταν σε κάποια επαφή με τον Himmler, όπου μαζί με άλλους επισκέπτες σύχναζαν στη βίλα του στο Βερολίνο. Ήταν κάτι φυσιολογικό διότι ο Johann von Leers είχε συχνές σχέσεις με σημαντικές προσωπικότητες από τον πολιτιστικό και πολιτικό κόσμο, μεταξύ των οποίων περιοριζόμαστε να αναφέρουμε ενδεικτικά, τον ανθρωπολόγο Hans F. K. Günther και τον Count Ernst zu Reventlow, αντιπρόεδρο του “Deutsche Glaubensbewegung” που ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1933 από τον Ινδό μελετητή και ιστορικό θρησκειών Jakob Wilhelm Hauer.

Τον Ιούλιο του 1932 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος ενός περιοδικού γεωργικής πολιτικής, με τον αρχικό τίτλο “Deutsche Agrarpolitik. Monatsschrift für Deutsches Bauerntum”, αλλά σύντομα άλλαξε το όνομά του σε «Odal Monatsschrift für Blut und Boden”. Το περιοδικό εκδόθηκε από τον Richard Walther Darré, τον μελλοντικό Υπουργό Γεωργίας και Τροφίμων, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν επικεφαλής του “Agrarpolitisches Apparat” (Μηχανισμός Αγροτικής Πολιτικής), του αγροτικού σώματος του NSDAP. Ο Von Leers ο οποίος γνώρισε τον Darré πέντε χρόνια νωρίτερα και έγινε φίλος του, γίνεται ενεργός συνεργάτης του “Odal”. Παράλληλα συνεργάζεται με το “Nationalsozialistische Monatshefte”, το σημαντικότερο μηνιαίο περιοδικό του NSDAP. Εδώ δημοσίευσε, το 1933, ένα άρθρο για το εβραϊκό ζήτημα στο οποίο υποστήριξε το σχέδιο μεταφοράς των Εβραίων σε μια περιοχή μακριά από την Ευρώπη. Ο von Leers λοιπόν έγραψε: «Όσο κακές κι αν είναι οι εμπειρίες που είχε ένα πολιτικό κίνημα και ένας λαός με τους Εβραίους, θα ήταν ωστόσο αντίθετο με τη σκανδιναβογερμανική ιστορική συνείδηση ​​να περιοριστούμε απλώς στην αρνητική λύση μιας περαιτέρω άμυνας ενάντια στις εβραϊκές μάζες. Η ολότητα της ιστορικής μας βούλησης απαιτεί όμως επιβλητικά μια μεγάλη λύση, που με το μεγαλείο της σύλληψής της μπορεί και να αφοπλίσει τον εχθρό. Μόνο ένας βάρβαρος, μόνο ένας άνθρωπος ξένος στην τελευταία μεγάλη θεϊκή τάξη της παγκόσμιας ιστορίας θα μπορούσε να προτείνει έναν γενικό αγώνα αφανισμού εναντίον των Εβραίων, για την εξόντωση αυτού του λαού. Είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων φυλών να μην επιλέγουν λύσεις που υπαγορεύονται από το μίσος, όταν μια λογική λύση στο πρόβλημα είναι ακόμα νοητή. Η μόνη πιθανή θετική λύση, που θα έδινε πραγματικά τέλος στο εβραϊκό πρόβλημα στην Ευρώπη, είναι να καταστήσει διαθέσιμο ένα μη ευρωπαϊκό έδαφος αρκετά μεγάλο για να αποικιστεί. Φυσικά, με τη μεταφορά των Εβραίων στη Μαδαγασκάρη ή σε άλλες περιοχές της Αφρικής ή της Νότιας Αμερικής, θα υπήρχε ο κίνδυνος αυτές οι περιοχές να μετατραπούν σε πραγματικά κέντρα διαφθοράς, επομένως θα ήταν απαραίτητο να επαγρυπνούμε για να αποτρέψουμε τέτοια αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση ήταν απαραίτητο να προτείνουμε στον κόσμο να δώσει μια σταθερή στέγη στις εβραϊκές μάζες, αλλά μακριά από τον ευρωπαϊκό χώρο.»

Στο “14 Jahre Judenrepublik” επαναλαμβάνονται παρόμοιες έννοιες. «Η αντίθεση ενάντια στον Ιουδαϊσμό – γράφει ο von Leers – δεν είχε ποτέ στόχο να καταστρέψει τον εβραϊκό λαό, αλλά η προστασία του γερμανικού λαού είναι προτιμότερη. Έχουμε κάθε λόγο να ελπίζουμε ότι ο εβραϊκός λαός θα πετύχει μια αξιόλογη εθνική ανάπτυξη στην πατρίδα του, ώστε να μην έχει πλέον τη θέληση και την ευκαιρία να παρεμβαίνει περαιτέρω στην εθνική ανάπτυξη της Γερμανίας. Η εχθρότητα προς τους Εβραίους βασίζεται στην επιθυμία να απελευθερωθεί ο λαός μας από την πνευματική, οικονομική και πολιτική υποδούλωση». Ο Von Leers κατέληξε υποδεικνύοντας τη λύση του εβραϊκού προβλήματος στη μετανάστευση των Εβραίων σε μια μη ευρωπαϊκή επικράτεια. Σκεφτόταν προφανώς, τη Μαδαγασκάρη. Εκτός από το “Nationalsozialistische Monatshefte”, τα γραπτά του von Leers για το εβραϊκό ζήτημα εμφανίζονται σε πολλά περιοδικά: “Die Wehrmacht-Fachschule”, “Der Weltkampf”, ‘Die Westmark”, “Deutsche Post aus dem Osten”, “Deutscher Wissenschaftlicher Dienst”, “Judenfrage” κ.λπ. Ως ηγέτης υπεύθυνος για την εκπαίδευση (Reichsschulungsleiter) εντός του “Εθνικοσοσιαλιστικού Φοιτητικού Συνδέσμου” (Nationalsozialistisches Deutsches Studentenbund) του Βερολίνου, ο von Leers ήταν στενός συνεργάτης του Fritz Hippler, του επικεφαλής της ίδιας της Λίγκας, μελλοντικού σκηνοθέτη του διάσημου ντοκιμαντέρ “Der ewige Jude”. Στο πρώτο μισό του 1933, παρόλο που ήταν προσωπικά ξένοι στις τάσεις που αναδεύονταν στον τομέα της καλλιτεχνικής πολιτικής, οι Hippler και von Leers παρόλα αυτά παρείχαν την κάλυψη για την ανάπτυξη της συζήτησης που είδε ένα μεγάλο μέρος του φοιτητικού περιβάλλοντος να παίρνει θέσεις για την «καταπολέμησης της αντίδρασης στην τέχνη», για την πλήρη εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση, σε σημείο που οι δύο ηγέτες της Λίγκας να εμφανίζονται ως εκπρόσωποι ενός είδους «αντιπολίτευσης του Βερολίνου». Στις 29 Ιουνίου, μια αποφασιστική δημόσια διαδήλωση έλαβε χώρα στο μέγιστο αμφιθέατρο του Friedrich-Wilhelm-Universität στο Βερολίνο, που έμελλε να δώσει στους υποστηρικτές του την επικίνδυνη φήμη ότι δημιούργησαν ένα «κίνημα τύπου Otto Strasser» στον καλλιτεχνικό τομέα. Για τον von Leers η εποχή της διαμάχης δεν είχε τελειώσει. Σε μια σειρά από κηρύγματα που εκφωνήθηκαν κατά τη διάρκεια του 1933, ο καρδινάλιος Michael von Faulhaber, Αρχιεπίσκοπος του Μονάχου, «υπενθύμισε στους Γερμανούς Καθολικούς όλα όσα ο Χριστιανισμός οφείλει στον Ιουδαϊσμό και υπερασπίστηκε τις εβραϊκές πηγές του Χριστιανισμού». Ο ιερέας εξήρε «τις ηθικές αξίες της Παλαιάς Διαθήκης που λαμβάνονται ανεξάρτητα και για τις διασυνδέσεις της με τον Χριστιανισμό. καθιέρωσε μια σύγκριση μεταξύ των πρωτόγονων γερμανικών εθίμων, τόσο εξυψωμένων από τους ρατσιστές, και της μωσαϊκής-χριστιανικής ηθικής, αναδεικνύοντας την ανωτερότητα της δεύτερης έναντι της πρώτης». Ο Von Leers απάντησε στον Faulhaber, τον οποίο κάποιοι αποκαλούσαν Judenkardinal (καρδινάλιο των Εβραίων), με ένα βιβλίο με τίτλο “Der Kardinal und die Germanen”.

Την ίδια περίοδο χρονολογείται και η διαμάχη με τον Oswald Spengler. Προς τα τέλη του 1933 ο Spengler δημοσίευσε το τελευταίο του βιβλίο, “Jahre der Entscheidung”, το οποίο οι εθνικοσοσιαλιστές δέχτηκαν με μια ψυχρότητα. Ο Alfred Baeumler του επιτέθηκε στην εφημερίδα του κόμματος “Völkischer Beobachter” με ένα άρθρο γράφοντας: «Στο κλίμα εξύψωσης μετά το “Machtergreifung”, προσποιήθηκε ότι μιλούσε για τη Γερμανία ενώ συμπεριφερόταν στους Ναζί σχεδόν σαν να μην υπήρχαν». Στον Spengler, ο οποίος έδειξε την «παγκόσμια έγχρωμη επανάσταση» ως τον κοινό εχθρό της «λευκής ανθρωπότητας», ο Von Leers απάντησε με περίπου πενήντα σελίδες με τίτλο “Spenglers weltpolitisches System und der Nationalsozialismus”. Στην κραυγή συναγερμού που εξαπέλυσε ο Spengler ενάντια στον «κίτρινο κίνδυνο», ο Von Leers αντέκρουσε τα εξής επιχειρήματα: «Κάθε ενίσχυση της Ιαπωνίας, κάθε ενίσχυση της Κίνας, γενικά κάθε σχηματισμός νέας δύναμης στον μη ευρωπαϊκό κόσμο ισοδυναμεί με αποδυνάμωση των μεγάλων δυνάμεων της Δυτικής Ευρώπης, που πολέμησαν τη Γερμανία στον Παγκόσμιο Πόλεμο. Για το φάντασμα των κοινών συμφερόντων της λευκής φυλής πρέπει να διατηρήσουμε και να υποστηρίξουμε αυτές τις δυνάμεις στην παγκόσμια ηγεμονία τους; Πρέπει, στο όνομα της λευκής φυλής, να διαφυλάξουμε τη γαλλική αποικιακή κυριαρχία, χάρη στην οποία η Γαλλία προσελκύει τα μαύρα στρατεύματά της για να διατηρήσει την κυριαρχία της εναντίον της Γερμανίας; Η κοινότητα της λευκής φυλής, η αυτοκρατορία των λευκών λαών που προέβλεψε ο Spengler δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναβίωση του παλιού φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού, της παγκόσμιας αστικής τάξης της φιλελεύθερης εποχής κάτω από τη σημαία της φυλής. Αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα του γερμανικού λαού».

Στη διετία 1933-1934 εκδόθηκαν και άλλα βιβλία του von Leers, όπως το “Reichskanzler Adolf Hitler” (Λειψία 1933), “Juden sehen dich an” (Βερολίνο 1933), ‘Das erste Jahr im Dritten Reich” (Βερολίνο 1934). Το 1934 με ένα δοκίμιο για την πορεία και την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού, ο von Leers συμμετείχε σε ένα συλλογικό έργο που επιμελήθηκε ο Curt Hotel, το “Deutscher Aufstand”, ένα βιβλίο που βρίσκεται, λόγω του θέματός του και του κύκλου του, στον απόηχο των παρόμοιων έργων του Ernst Jünger. Το 1935 ο von Leers δημοσίευσε το “Das alte Wissen und der neue Glaube” και συνέβαλε με μια ιστορία του γερμανικού αντισημιτισμού σε μια άλλη έκδοση του “Εγχειριδίου του Εβραϊκού Ζητήματος”, που επιμελήθηκε ο άνθρωπος που ήταν αναμφίβολα ο πιο επιδραστικός από όλους τους Völkischen (τάση της Συντηρητικής επανάστασης), τον Theodor Fritsch. Ο Von Leers αργότερα συνεισέφερε τακτικά στο «SS-Leithefte», που δημοσιεύτηκε από το “Γραφείο για τη φυλή και την εγκατάσταση” υπό την αιγίδα του Richard Walther Darré, Reichsbauernführer και Υπουργού Τροφίμων και Γεωργίας. Το 1936 εκτός από την ενασχόληση με ιαπωνικά θέματα στο περιοδικό «Volk und Reich», δημοσίευσε το “Blut und Rasse in der Gesetzgebung”, μια ιστορική επισκόπηση της φυλετικής νομοθεσίας, από τους αρχαίους πολιτισμούς (Ινδία, Ιράν, Ελλάδα, Ρώμη) μέχρι το μακρινή Ανατολή (Κίνα, Ιαπωνία) και τη σύγχρονη Δύση (Αμερική, Νότια Αφρική, αγγλικές και γαλλικές αποικίες). Το ενδιαφέρον του Von Leers για τις νομικές σπουδές αναφέρεται επίσης στην εργασία του για το θέμα του «εβραϊκού εγκλήματος», η οποία παρουσιάστηκε σε ένα συνέδριο υπό την προεδρία του μεγάλου νομικού Carl Schmitt και πραγματοποιήθηκε στις 3-4 Οκτωβρίου 1936 με θέμα «Ο Ιουδαϊσμός στη νομολογία». Τα πρακτικά του συνεδρίου δημοσιεύτηκαν στη συνέχεια σε μια σειρά φυλλαδίων με τον γενικό τίτλο “Das Judentum in der Rechtswissenschaft”. Το χειμερινό εξάμηνο 1936-’37 έλαβε πρόσκληση από το Πανεπιστήμιο της Ιένας για να διδάξει νομική, οικονομική και πολιτική ιστορία σε φυλετική βάση. Στις 30 Ιανουαρίου 1938 απέκτησε, μαζί με τον Wolfram Sievers (1905-1948) (ο γενικός γραμματέας των “Ahnenerbe” που απαγχονίστηκε στη Νυρεμβέργη), τον βαθμό του Sturmbannführer (ταγματάρχη) των SS. Τον Μάρτιο του 1938 έγινε έκτακτος καθηγητής, ξανά στην Ιένα. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε το «Rassengeschichte des deutschen Volkes» (Βερολίνο 1938). Από την 1η Ιανουαρίου 1940 θα είναι τακτικός καθηγητής της γερμανικής ιστορίας με ιδιαίτερη προσοχή στην αγροτική ιστορία. Παράλληλα θα διευθύνει το τμήμα ιστορίας και θα είναι μέλος της Ακαδημαϊκής Συγκλήτου του Πανεπιστημίου της Ιένας.Πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, ο von Leers διορίστηκε καθηγητής με ανταλλαγή στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Εδώ ήρθε σε επαφή με τη συντακτική ομάδα των περιοδικών “La Difesa della Razza” και “La Vita Italiana”, ενώ συνέχιζε να γράφει επιστημονικά βιβλία.

Κατά τη διάρκεια των χρόνων του πολέμου, ο von Leers άσκησε έντονη δραστηριότητα στο εσωτερικό μέτωπο. Το 1940 εκδόθηκαν δύο βιβλία για το εβραϊκό ζήτημα: “Wie kam der Jude zum Geld;” και “Judentum und Gaunertum”. Αντίθετα, με το “Die berufstätige Frau” συνέβαλε σε έναν συλλογικό τόμο για τη γυναικεία πολιτική του εθνικοσοσιαλισμού. Το 1941, εκτός από το “Für das Reich” και ένα βιβλίο για την «πνευματική αναγέννηση» της Γερμανίας, δημοσίευσε δύο ευρέως τεκμηριωμένες μελέτες για το υπόβαθρο της πολιτικής των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1942 εκδόθηκαν δύο νέα βιβλία για τη γερμανική αγροτιά, τα οποία προστέθηκαν στο “Der Weg des deutschen Bauern von der Frühzeit bis zur Gegenwart”, που εκδόθηκε λίγα χρόνια νωρίτερα. Το 1944, εκτός από τη δημοσίευση του “Die Verbrechernatur der Juden”, έγραψε την εισαγωγή σε μια μελέτη του Schramm για την τελετουργική δολοφονία, η οποία λέει: «Ο Ιουδαϊσμός είναι κληρονομική εγκληματικότητα, θρησκευτικός συγκρητισμός στον οποίο η πίστη στους δαίμονες παίζει σημαντικό ρόλο. Όποιος πολεμά ενάντια στον Ιουδαϊσμό κάνει το έργο του Κυρίου και διεξάγει ιερό πόλεμο (Gotteskampf)». Μετά τη στρατιωτική κατοχή της Γερμανίας, ο von Leers φυλακίστηκε σε ένα αμερικανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, από το οποίο κατάφερε να δραπετεύσει έπειτα από δεκαοκτώ μήνες. Στις 25 Αυγούστου 1947 εμφανίστηκε στο σπίτι του Ernst Jünger, ο οποίος σημείωσε στο ημερολόγιό του:

«Το πρωί μου ανακοινώθηκε ένας επισκέπτης που δεν ήθελε να δώσει το όνομά του. Ήταν ο Δρ. Von Leers. Τώρα, με πλαστά έγγραφα, εργάζεται ως διερμηνέας για τους Άγγλους και μου είπε ότι είχε στείλει τη γυναίκα και την κόρη του, να σωθούν από το κόκκινο θηρίο στην Ισπανία. Μετά θα τους βρει εκεί. Θυμήθηκα ότι ήδη το 1933, στο Steglitz, μου είχε περιγράψει αυτή την κατάσταση: ως απίθανη πιθανότητα, φυσικά.Τώρα υπάρχει ένα συγκεκριμένο ρεύμα μετανάστευσης που αλλάζει συνεχώς αλλά παραμένει σταθερό ως φαινόμενο της εποχής μας: προς την Ισπανία και την Αργεντινή. Τον βρήκα ανένδοτο στις απόψεις του, οπότε παρέκκλινα από το θέμα. Συζητήσαμε τη σχέση μεταξύ γλώσσας και λογικής: ανέφερε ιδιαίτερα τα τουρκικά ως μια γλώσα-όργανο πολύ υψηλής ακρίβειας. Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά ρηματικών μορφών εκεί για να διακρίνουμε τις αξιόπιστες ειδήσεις από τις αναξιόπιστες ειδήσεις. Ο Leers είναι μια γλωσσική ιδιοφυΐα. Τέτοια πνεύματα, όπως οι τραγουδιστές και οι πιανίστες, έχουν ένα τεράστιο πεδίο. Η ιδιαίτερη προτίμηση του πηγαίνει στους Ιάπωνες, των οποίων την ιστορία και τη γλώσσα έχει μελετήσει έντονα. Μεταξύ άλλων είπε ότι την ημέρα που καταστράφηκε ο αμερικανικός στόλος στο Περλ Χάρμπορ, ο Ιάπωνας πρεσβευτής στη Ρώμη τον είχε αναζητήσει για να του κοινοποιήσει αμέσως τα ευχάριστα νέα και ήταν με αυτά τα λόγια: ‘Είναι εκδίκηση για το 1789».

Το 1950 ο von Leers διέσχισε την Αυστρία και έφτασε στην Ιταλία, όπου επιβιβάστηκε σε πλοίο, με προορισμό την Αργεντινή, από το λιμάνι της Γένοβας. Αυτή τη χώρα της Νότιας Αμερικής, υπό την ηγεσία του στρατηγού Juan Domingo Peròn, είχε υιοθετήσει έναν δικαιοκρατικό «τρίτο δρόμο», μια εναλλακτική στον καπιταλισμό και τον μαρξισμό. Έτσι ο von Leers μπόρεσε να βρει τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για να ξαναρχίσει τον αγώνα. Στο Μπουένος Άιρες συμμετείχε ενεργά στην κοινωνική ζωή της γερμανικής κοινότητας, δουλεύοντας ως δημοσιογράφος και αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση ενός μηνιαίου περιοδικού που ίδρυσε ο Eberhard Fritsch, το “Der Weg – El Sendero”, ενώ συνέχιζε να βάζει την υπογραφή του σε πολλά άλλα άρθρα. Σύμφωνα με δύο κυνηγούς των Ναζί από το Άμστερνταμ, ο von Leers χρησιμοποίησε επίσης το ψευδώνυμο W. von Asenbach, ιδιαίτερα το 1955, όταν δημοσίευσε αντισημιτικά έργα. Ένας άλλος κυνηγός των Ναζί, συνεργάτης της “Daily Herald” τη δεκαετία του 1960, γράφει ότι ο von Leers «ξανακίνησε την επαφή στην Αργεντινή με τους παλιούς του φίλους Ναζί και μαζί τους δημιούργησε ένα σημαντικό φασιστικό δίκτυο που κάλυπτε ολόκληρη την ήπειρο». Ένα γεγονός είναι βέβαιο: με την πτώση του Peròn το 1955, ο von Leers εγκατέλειψε την Αργεντινή και εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο στην οποία η “Επανάσταση των ελεύθερων αξιωματικών” είχε αναλάβει ένα τεράστιο έργο εκκαθάρισης της παλιάς πολιτικής τάξης και είχε δώσει τη θέση της σε ένα τεράστιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Και αυτά έχοντας εκδιώξει τον βασιλιά, καταργώντας το αντιδραστικό σύνταγμα, διαλύοντας τα πολιτικά κόμματα και ανακηρύσσοντας τη δημοκρατία. Στις 2 Φεβρουαρίου 1955, ο Gamal Abd el-Nasser, ο οποίος είχε γίνει πλέον el-Rais, απέρριψε το Σύμφωνο της Βαγδάτης, το οποίο είχε στόχο να δεσμεύσει τις χώρες της Εγγύς Ανατολής με τους Αγγλοαμερικανούς και διακήρυξε ότι η Αίγυπτος θα εργαστεί για την ενότητα και ανεξαρτησία του αραβικού έθνους.

Η Αίγυπτος γινόταν επομένως ένα σημαντικό σημείο αναφοράς όχι μόνο για τους αραβικούς λαούς, αλλά για ένα ευρύτερο μέτωπο αντιιμπεριαλιστικού και αντισιωνιστικού αγώνα. Ήδη πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου εξάλλου, ο Abd el-Nasser και οι «ελεύθεροι αξιωματικοί» είχαν ταχθεί στο πλευρό των δυνάμεων του Άξονα, όπως όλοι οι καλοί μουσουλμάνοι και όπως όλοι οι Άραβες εθνικιστές. Μεταξύ αυτών, ο von Leers είχε συναντήσει τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, Hajj Amîn al-Husseynî, στο Βερολίνο το 1936 και ήταν ο ίδιος ο Μεγάλος Μουφτής, η πιο διάσημη προσωπικότητα του Ισλάμ, που καλωσόρισε τον Γερμανό εξόριστο στην Αίγυπτο, με τα εξής λόγια: «Σας ευχαριστούμε που ήρθατε εδώ για να ξαναρχίσετε τον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του σκότους που ενσαρκώνει ο διεθνής Ιουδαϊσμός». Ο Von Leers δεν ήταν ο μόνος που κατέφυγε στην Αίγυπτο: υπήρχαν πολλοί Γερμανοί και μη Γερμανοί πατριώτες, όπως ο Ελβετός Georges Oltremare, που ζήτησε πολιτικό άσυλο από την κυβέρνηση στο Κάιρο, για να γλιτώσει από την καταστολή που μαίνονταν στη Γερμανία και να συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στους ίδιους εχθρούς. Κυρίως προσελήφθησαν από τα υπουργεία Πληροφοριών, Εσωτερικών και Πολέμου. Όπως οι περισσότεροι από αυτούς, έτσι και ο von Leers εισήλθε στο Ισλάμ, παίρνοντας το όνομα Omar Amin. Σε επιστολή που έστειλε τον Μάιο του 1960 στο αργεντίνικο περιοδικό “Pregonando Verdades”, ο καθηγητής Omar Amin von Leers έγραψε: «Πήγα στην Αίγυπτο, σήμερα το κέντρο του παγκόσμιου αγώνα ενάντια στη Σιωνιστική αποικιοκρατία που στερεί την ελευθερία από τα έθνη. Έχοντας δει τόσο στη Γερμανία όσο και στην Αργεντινή, ότι οι χριστιανικές εκκλησίες στον κόσμο είναι σύμμαχοι των Σιωνιστών Εβραίων, μεταστράφηκα στο Ισλάμ, τη θρησκεία των ελεύθερων ανθρώπων, των μεγάλων πατέρων της ελευθερίας και του εθνικισμού, όπως ο Gamal Abdel Nasser και ο Emir Abdel Krim. Συνεχίζω μαζί με τους Άραβες τον αγώνα μου ενάντια στην παγκόσμια τυραννία του Ισραήλ και των Σιωνιστών και όπου μπορώ να φανώ χρήσιμος στον αγώνα εναντίον τους, θα είμαι έτσι με μεγάλη χαρά».

Ο Maurice Bardèche, με τον οποίο ο von Leers διατηρούσε εκτενή αλληλογραφία από το Κάιρο, συμφωνούσε με τις απόψεις του von Leers και στις ενθουσιώδεις σελίδες του για τον Νασερισμό. Αλλά η επιστολική σχέση μεταξύ του von Leers και του Bardèche, η οποία σύντομα επεκτάθηκε στον Paul Rassinier, έπαιξε επίσης καθοριστικό ρόλο στη γέννηση αυτού του ρεύματος ιστορικής έρευνας που στη συνέχεια έγινε γνωστό ως «ρεβιζιονισμός». Στις 25 Ιανουαρίου 1963 ο Rassinier έγραψε στον Bardèche: «Ο von Leers έγραψε ότι ήθελε να βρει έναν εκδότη για μένα στη Γερμανία, λέγοντας ότι ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να βρει έναν. Στην Αίγυπτο, αναπτύσσει μια κυβερνητική έκδοση για την προπαγάνδα στην Εγγύς Ανατολή». Ιδιαίτερα έντονη ήταν η δράση που πραγματοποίησε ο von Leers για λογαριασμό της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας. Ήταν υπεύθυνος για την “Αντισιωνιστική Υπηρεσία Προπαγάνδας”. Ήταν και συντάκτης του Radio Cairo, ενός σταθμού που ακούγονταν σε όλο τον αραβικό κόσμο. Διηύθυνε ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα με τίτλο “The Voice of the Arabs”, το οποίο μεταδιδόταν σε βραχέα κύματα και προοριζόταν για την Ευρώπη, την Αφρική και τη Νότια Αμερική. Ίδρυσε και ένα Ινστιτούτο Ερευνών Σιωνισμού. Τον Μάιο του 1957 ο Omar Amin von Leers δέχτηκε την επίσκεψη της Savitri Devi, η οποία επέστρεφε από την Ευρώπη στην Ινδία, όπου είχε εγκατασταθεί το 1936.

Σύμφωνα με κάποια στοιχεία που οι κυνηγοί των Ναζί δημοσίευσαν, υπήρχε ένα έγγραφο κατασκοπείας των ΗΠΑ που θα ανέφερε τα νέα μιας συνάντησης που έλαβε χώρα στην αιγυπτιακή πρεσβεία στη Λίμα του Περού, τον Δεκέμβριο του 1964, μεταξύ του von Leers και του ο φερόμενου ως ηγέτη της περιβόητης ομάδας ODESSA στη Νότια Αμερική, τον Friedrich Schwend, ο οποίος διέμενε στην πρωτεύουσα του Περού. Σε αντάλλαγμα 100.000 γνήσιων δολαρίων, ο Schwend θα έδινε στον von Leers ένα πολύ μεγαλύτερο ποσό πλαστών δολαρίων, το οποίο στη συνέχεια θα είχε τεθεί σε κυκλοφορία στο Περού. Υπάρχουν εκείνοι που θέλησαν να συνδέσουν την παρουσία του von Leers στη Λίμα, με μια προσπάθεια ανασύστασης του «στρατηγείου της ODESSA στη Νότια Αμερική. Σε κάθε περίπτωση, από τη Νότια Αμερική ο von Leers επέστρεψε στο Κάιρο, όπου πέθανε λίγους μήνες αργότερα, στις 3 Μαρτίου 1965. Έτσι τελείωσε το Gotteskampf, ο «Θεικός αγώνας», που είχε αναλάβει τριάντα έξι χρόνια νωρίτερα στις τάξεις της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης.